หญิงม่ายคนนี้ปรากฏตัวขึ้นในบริเวณพระวิหารโดยไม่มีใครสังเกตเห็น ถ้าจะพูดให้ง่ายเข้าไม่มีใครอยากสังเกตเห็น เธอไม่สำคัญใดๆ ไม่มีคุณค่าให้ต้องจับตามอง และเธอก็ทำตัวลีบๆ เล็กๆ ผอมๆ จนๆ ไม่มีอะไรน่าดูทั้งสิ้น สู้จับตาดูพวกธรรมจารย์ และพวกบิ๊กเบ้งของชนชั้นชาวยิวยังดีเสียกว่า พวกเขาสวมเสื้อยาวเดินไปเดินมาให้เป็นที่จับตาคน ทำอะไรแต่ละที แต่ละอย่างก็แสนจะสง่าผ่าเผยโอ้อวด เช่นนั่งแถวหน้าในศาลาธรรมที่ทรงเกียรติที่สุด บ้างก็หยุดยืนอยู่ในที่โดดเด่น และอธิษฐานภาวนาอย่างยืดยาว เรียกว่าใครมาที่พระวิหารต้องเห็นภาพของเขา เป็นภาพที่น่าประทับใจที่ใบหน้าของเขาเหมือนเข้าฌาน กำลังสนทนากับพระเจ้าตามลำพัง และใบหน้าของเขาเปล่งประกายออกมา โอ้โห…สุดยอดจริง ๆ

ยิ่งกว่านั้น ในบริเวณเขตของพระวิหารที่ผู้หญิงเข้าได้ ยังมีกล่องรับบริจาคทาน 13 กล่องด้วยกัน รูปร่างกล่องเป็นรูปทรัมเป็ต จุดประสงค์ก็นำเงินนี้บำรุงรักษาพระวิหาร ชาวยิวมาจากประเทศต่างๆ ทั่วโลกที่พวกเขากระจัดกระจายอยู่ เมื่อมาเยี่ยมพระวิหารก็ทำบุญโดยใส่เงินลงไปในกล่องเหล่านี้ พวกคนที่ร่ำรวยและต้องการให้คนรู้ก็จะทำบุญโดยใส่เงินจำนวนมากลงไปในกล่อง เสียงเงินกระทบลงไปในกล่องจะดังกังวานเหมือนเสียงดนตรี ยิ่งเสียงดังจนทำให้คนตกใจได้ยิ่งดี

ภาพและเสียงที่เป็นมนต์เสน่ห์อย่างนี้ พระเยซูเจ้าทรงมองเห็นและรับรู้ แต่ไม่ทรงประทับใจ ส่วนหญิงม่ายที่ไม่มีใครสังเกตเห็น กลับเด่นชัดในสายพระเนตรของพระองค์ เธอทำตัวลีบๆ เดินไปที่กล่องรับบริจาค นำเงินทั้งหมดที่เธอมีออกมา ปรากฏว่ามีแค่เหรียญทองแดง 2 เหรียญเท่านั้นเอง แต่เธอให้จนหมด ถึงกระนั้นก็ไม่ได้ยินเสียงเหรียญกระทบกล่องเลย เธอรีบเดินออกมา จะได้ไม่เกะกะพวกคนร่ำรวยที่กำลังจะทำบุญ ภาพของเธอเช่นนี้แหละที่ทำให้พระเยซูเจ้าทรงประทับใจยิ่งนัก

จึงทรงเรียกบรรดาศิษย์มาสอนว่า หญิงม่ายคนนี้ต่างหากได้ทำทานมากกว่าทุกคน เพราะคนอื่นเอาเงินที่เหลือมาทำทาน แต่หญิงม่ายเอาเงินทั้งหมดที่ตนมีมาทำทาน สำหรับพระองค์การทำทานที่ได้บุญกุศลแท้จริง ไม่ได้อยู่ที่จำนวนเงินที่ให้ไป แต่อยู่ที่จำนวนเงินที่เจ้าตัวคงเหลืออยู่

มีคำกล่าวว่า คนที่ทำบุญให้ทาน มี 3 ประเภท ประเภทแรก คือคนที่ให้ทานโดยไม่เต็มใจ คนพวกนี้มักจะพูดด้วยคำขึ้นต้นว่า “ฉันเกลียดเหลือเกินที่จะต้องให้…” คนพวกนี้จะให้ทานด้วยความไม่เต็มใจ และรู้สึกขมขื่นใจที่ต้องฝืนใจให้ไป ประเภทที่สองคือคนที่ให้ทานโดยเขาถือว่าเป็นหน้าที่ คนพวกนี้จะพูดว่า “ฉันควรจะให้…” คนพวกนี้ไม่ค่อยเต็มใจที่จะให้เหมือนกัน แต่ให้ด้วยความรู้สึกว่ามันเป็นหน้าที่จริงๆ ประเภทที่สาม คือคนที่ให้ทานด้วยความเต็มใจอย่างยิ่ง คนพวกนี้จะพูดว่า “ฉันต้องการให้…” โดยตั้งใจให้อย่างเต็มที่ และให้จากใจจริง ๆ

ทานในที่นี้ไม่ได้หมายถึงตัวเงินอย่างเดียวเท่านั้น ยังหมายถึงทรัพยากรต่างๆ ในตัวเราที่มี รวมทั้งเวลา และโอกาส เช่น เรามอบตัวเราและเวลาให้กับพระโดยการมาร่วมมิสซาฯ ทุกๆ วันอาทิตย์โดยเต็มอกเต็มใจหรือไม่ เราให้ตัวเราและเวลากับสมาชิกในครอบครัวเราหรือไม่ รวมไปถึงการสนับสนุนกัน และ ความรัก การให้อภัย การรับใช้และบริการ รวมไปถึงในที่ทำงาน ไปถึงเพื่อนบ้าน และสังคมที่แผ่กว้างออกไปเรื่อย ๆ
เป็นเรื่องที่น่ากระทำใช่ไหมครับ