นักบุญโธมัส อไควนัส (ค.ศ.1225-1274) เป็นนักปรัชญาและนักเทววิทยาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคนหนึ่ง เป็นผู้ที่มีสติปัญญาเฉียบคมมาก แม้จะมีชีวิตไม่ยืนยาวนัก แต่ก็เขียนหนังสือไว้เป็นจำนวนมากและคุณภาพคับแก้ว งานเขียนของท่านมีอิทธิพลเป็นอย่างมาก ไม่เพียงเฉพาะในสมัยของท่านเท่านั้น แต่ต่อเนื่องยาวนานมาอีกหลายศตวรรษหลังจากความตายของท่าน

ในวันที่ 6 ธันวาคม ค.ศ.1273 ในขณะที่ท่านถวายมิสซา ท่านได้เห็นภาพนิมิตแห่งสวรรค์ หลังจากนั้นนักเขียนผู้มีชื่อเสียงผู้นี้ได้แขวนปากกา และประกาศว่า “ฉันจะไม่เขียนอะไรอีกต่อไป สิ่งที่ได้เผยแสดงให้ฉันเห็นนั้น ทำให้ฉันได้รู้ว่าข้อเขียนทั้งหมดของฉันนั้นเป็นเหมือนแค่ฟางเท่านั้น” อีกสองเดือนต่อมาท่านก็เสียชีวิต

อะไรคือสิ่งที่ท่านได้เห็นในภาพนิมิต แล้วทำให้ท่านตระหนักว่า งานเขียนที่ท่านทำด้วยสติปัญญา และความอุตสาหะทั้งหมดกลายเป็นสิ่งไม่มีความหมาย

อะไรคือสิ่งที่ท่านได้เห็น ซึ่งทำให้งานเขียนของท่านมีน้ำหนักเบา เหลือเท่ากับฟางเท่านั้น

อะไรที่ท่านเห็นอาจจะเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่ทางด้านฝ่ายจิตที่ไม่อาจพรรณนาได้ ทำให้สิ่งของแห่งโลกนี้ไร้ค่าความหมายไปเลย

สิ่งที่ท่านเห็นในวันนั้นคงจะคล้ายๆ กับที่อัครสาวกทั้งสาม คือเปโตร ยากอบ และยอห์นได้เห็นบนภูเขาทาบอร์ ที่แสดงให้เห็นถึงการประจักษ์พระวรกายอย่างรุ่งโรจน์ของพระเยซูเจ้า โดยมีโมเสส และประกาศกเอลียาห์อยู่เคียงข้างกำลังสนทนากับพระองค์

อัครสาวกทั้งสามถึงกับตาสว่าง อันที่จริงตาของเขาเหนื่อยล้ามานาน เขาอยู่กับพระองค์มาช่วงระยะเวลาหนึ่ง เดินทางไปกับพระองค์ทุกที่ เห็นพระองค์ทรงภาวนา ประกาศข่าวดี ทำอัศจรรย์ สั่งสอน ฯลฯ เขาคิดว่าพระองค์เป็นประกาศกคนหนึ่ง ยังไม่เห็นหรือคิดอะไรเกินกว่านั้น หลายครั้งที่พระองค์ทรงพาเขาไปในบางเหตุการณ์ แต่เขาก็เหน็ดเหนื่อยเกินไป ตาของเขาหนักขึ้นเรื่อยๆ จนปิดลงไป แต่เหตุการณ์ประจักษ์พระวรกายอย่างรุ่งโรจน์ของพระองค์ทำให้ตาของเขาเบิกกว้างด้วยความยินดี เขารู้แล้วว่าพระองค์ไม่ใช่เป็นเพียงมนุษย์คนหนึ่ง ไม่ใช่เป็นประกาศกทั่วๆ ไป แต่พระองค์เป็นพระเจ้า เป็นพระบุตรสุดที่รักของพระบิดา ผู้ที่เขาจะเชื่อฟัง

ในสาส์นมหาพรตของสมเด็จพระสันตะปาปา เบเนดิกต์ที่ 16 ของปี ค.ศ. 2011 ได้พูดถึงพระวรสารตอนนี้ไว้ว่า

“ดังเช่นกรณีของอัครสาวกเปโตร ยากอบ และยอห์น ผู้ซึ่งขึ้นไปบนภูเขาสูงด้วยตัวของพวกเขาเอง เพื่อรับพระหรรษทานขององค์พระคริสตเจ้า… มันเป็นการเชื้อเชิญให้เราอยู่ห่างไกลจากเสียงรบกวนในชีวิตประจำวัน เพื่อปลีกตัวเองให้ไปอยู่ท่ามกลางการประทับอยู่ของพระเจ้า ทุกวันพระองค์ทรงปรารถนาที่จะมอบพระวาจาซึ่งเจาะทะลุทะลวงเข้าไปในส่วนลึกของจิตวิญญาณเรา ณ ที่ซึ่งเราสามารถแยกแยะความดีจากความชั่วได้ (เทียบ ฮบ 4:12) อีกทั้งจะเพิ่มพูนความตั้งใจของเราในการติดตามพระองค์ไป”

ขอถามว่า ในการเริ่มต้นเดินทางในเทศกาลมหาพรตของปีนี้ เราได้พยายามหรือยังที่จะออกห่างจากเสียงรบกวนต่างๆ ของโลกนี้ เพื่อผลักดันตัวเราให้ไปอยู่ใกล้กับพระเจ้า และคอยฟังพระสุรเสียงของพระองค์ โดยพร้อมจะพูดว่า “ข้าพเจ้าอยู่นี่ ข้าพเจ้าพร้อมแล้วที่จะทำตามพระวาจาของพระองค์”