ครูคำสอนคนหนึ่งได้พยายามอย่างมากที่จะอธิบายให้เด็กๆของเธอเข้าใจข้อความที่ว่า “การทำงานอย่างดี” ไม่เพียงพอจะทำให้ไปสวรรค์ได้ และก่อนจบเวลาเรียน ครูจึงถามเพื่อดูว่าเด็กได้เข้าใจในสิ่งที่เธอสอนหรือไม่ “ถ้าครูขายบ้านและรถของครู และให้เงินของครูทั้งหมดกับวัด ครูจะได้เข้าสวรรค์ไหม” เด็กทุกคนตอบว่า “ไม่” “งั้นถ้าครูมาทำความสะอาดวัดทุกวัน จัดวัดให้เป็นระเบียบเรียบร้อย สะอาดเอี่ยมอ่องอยู่เสมอ ครูจะได้ขึ้นสวรรค์ไหม” พวกเด็กตอบ “ไม่” อีกครั้งหนึ่ง “ดีแล้ว ถ้างั้นลองตอบครูมาซิว่า ครูจะเข้าสวรรค์ได้อย่างไร” มีเด็กผู้ชายอายุ 7 ขวบนั่งอยู่หลังห้องตะโกนตอบเสียงดังว่า “ครูก็ต้องตาย” ในพระวรสารของวันนี้พูดถึงคนสองคนที่ตายไป คือเศรษฐี และลาซารัสผู้ยากจน

เราต่างต้องการได้รับการปฏิบัติด้วยความรักความเอาใจใส่ ไม่ใช่โดยไม่เห็นถึงคุณค่า Scott Peck ในหนังสือของเขาที่มีชื่อว่า “ถนนสายที่มีคนเดินทางน้อย” ได้อธิบายความรักว่าเป็นงานที่ต้องเอาใจใส่ นี่หมายความว่าความรักของคนๆหนึ่งจะถูกสังเกตเห็นได้จากการเอาใจใส่ที่เขายอมอุทิศตนทำให้กับคนที่เขารัก แต่กิจการแห่งความรักที่แท้จริงเช่นนี้มักถูกละเลย เป็นสิ่งง่ายกว่าสำหรับเราที่จะทำเฉยเสียโดยไม่ต้องการตระหนักรู้ถึงมัน

บาปของเศรษฐีใน ลก 16:19-31 ซึ่งเป็นเรื่องราวของพระวรสารสำหรับอาทิตย์นี้ ไม่ใช่ว่า เขาสั่งให้ไล่ลาซารัสออกไปจากบ้านของเขา ไม่ใช่เขาไล่เตะลาซารัส หรือตะโกนด่าว่าตอนเขาเดินผ่าน เราจะเห็นว่าเขาปล่อยให้ลาซารัสนั่งอยู่ที่ประตูบ้านของเขา เขายอมให้ลาซารัสไปค้นถังขยะหาอาหารกินได้ แต่บาปของเศรษฐีคนนี้อยู่ตรงที่เขาไม่เคยสังเกตไปที่ลาซารัส ไม่เคยช่วยเหลืออะไรเลย เขาแค่เดินผ่านและไม่สนใจ เขาแค่ยอมให้คนจนอยู่ตรงนั้นเหมือนเป็นเครื่องประดับฉาก การนิ่งเฉย หรือการเฉยเมยก็คือการลงโทษ เราอาจจะได้รับการลงโทษเช่นนี้ด้วยก็ได้

บาปของเศรษฐีไม่ใช่เป็นบาปของการกระทำผิด แต่เป็นบาปของการละเลย ซึ่งหมายถึงการไม่ยอมทำสิ่งที่ดีในเมื่อคุณรู้ว่าคุณควรจะทำ บาปของเศรษฐีคนนั้นก็คือบาปของคนทุกวันนี้ที่ละเลยซ้ำแล้วซ้ำเล่า ในพิธีสารภาพบาป เราสารภาพบาปความผิดที่เราได้กระทำ และสิ่งที่เราละเลยไปคือไม่ได้ทำ ประธานาธิบดี John F. Kennedy อ้างถึงเรื่องนี้เมื่อท่านได้กล่าวว่า “ถ้าในสังคมอิสระไม่สามารถช่วยคนจำนวนมากที่ยากจน มันก็จะไม่สามารถช่วยคนจำนวนน้อยที่ร่ำรวยได้เช่นกัน” อาจพูดอีกอย่างได้ว่า ถ้าเราไม่ยอมเข้าไปเกี่ยวข้อง หรือ เราละเลยต่อพวกคนจน ก็กำลังทำลายไม่เฉพาะคนจนเท่านั้น แต่จะทำลายโครงสร้างทางสังคมทั้งหมดของเราด้วย

มนุษย์เป็นบุคคลที่มีความรู้สึก เราต้องเอาใจใส่ในการปฏิบัติต่อพวกเขา George Bernard Shaw กล่าวไว้ว่า “บาปที่ร้ายแรงที่สุดต่อเพื่อนพี่น้องของเราไม่ใช่อยู่ที่เราเกลียดพวกเขา แต่อยู่ที่การเพิกเฉยต่อพวกเขา นั่นคือแก่นแท้ของการไร้มนุษยธรรม” ความเจ็บปวดที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตไม่ได้อยู่ที่ความตาย แต่อยู่ที่การถูกละเลย ถูกลืม ถูกมองว่าไม่มีคุณค่า เหมือนดังเช่นนักบุญเทเรซา แห่งกัลกัตตา เคยให้ข้อสังเกตไว้ว่า “โรคร้ายที่รุนแรงมากที่สุดในสังคมทุกวันนี้ ไม่ใช่วัณโรค หรือ โรคเรื้อน หรือ aids แต่คือการเป็นคนที่ไม่มีใครต้องการ ไม่มีใครรัก ไม่มีใครเอาใจใส่”

ขอให้อุปมาเรื่องนี้เตือนเราให้รู้จักใช้ยาแก้พิษสำหรับเชื้อโรคที่เรียกว่า ความเมินเฉย บัดนี้ถึงเวลาแล้วที่เราจะแสดงว่า เราเอาใจใส่เป็นพิเศษต่อคู่ชีวิตของเรา ต่อลูกๆของเรา และครอบครัวของเรา บางทีคนที่เราละเลยมากที่สุดอาจจะอยู่ใกล้ชิดเรามากที่สุดก็ได้ การแสดงออกถึงความรักไม่จำเป็นต้องเป็นสิ่งใหญ่โต แค่รอยยิ้มง่ายๆ การพูดสวัสดี การโอบกอด ความซาบซึ้งใจ การฟัง การโทรฯหา ส่งอีเมลให้ ส่งข้อความให้ การไปอยู่ใกล้ๆเวลาที่เขาต้องการกำลังใจ สิ่งเล็กๆเหล่านี้จะกลับกลายเป็นสิ่งที่มีความหมายมากสำหรับคนที่เรารัก