นักบุญ ยอห์น ฟิชเชอร์ (St John Fisher) ในขณะที่เดินออกจากหอแห่งกรุงลอนดอน (ซึ่งเป็นที่คุมขังของท่าน) ไปยังสถานที่ประหารที่ซึ่งท่านจะต้องถูกตัดศีรษะ ท่านสุ่มเปิดหนังสือพระคัมภีร์ภาคพันธสัญญาใหม่พร้อมภาวนาว่า “ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้า โปรดให้ข้าพเจ้าพบความคิดปลอบประโลมใจสำหรับวันนี้ด้วยเทอญ” เมื่อท่านมองหน้าหนังสือที่เปิด ก็พบว่าเป็นข้อความของนักบุญยอห์น ผู้นิพนธ์พระวรสาร มีใจความว่าดังนี้

“เราประกาศให้ท่านทั้งหลายรู้ถึงชีวิตนิรันดร ซึ่งอยู่กับพระบิดา และปรากฏให้เราเห็น… เราประกาศให้ท่านทั้งหลายรู้ด้วย… เพื่อท่านจะได้สนิทสัมพันธ์กับพระบิดาและกับพระบุตรของพระองค์คือ พระเยซูคริสตเจ้า” (1 ยน 1:2-3) ท่านปิดหนังสือพระคัมภีร์ตอนนี้ลงอย่างอ่อนโยน กล่าวกับตัวเองว่า “นี่คือปรีชาญาณที่เพียงพอสำหรับฉันจะก้าวไปสู่วาระสุดท้ายของชีวิต” (F.H. Drinkwater)

ในขณะที่ชาวเมืองนาซาเร็ธซึ่งตอนแรกๆ ก็นิยมยกย่องพระเยซูเจ้า ประหลาดใจในคำตรัสของพระองค์ แต่ต่อมาก็แปรเปลี่ยนเป็นความสงสัย และไม่เชื่อในที่สุด อะไรทำให้ความรู้สึกหรืออารมณ์ร่วมของฝูงชนเปลี่ยนไปมากขนาดนี้ ถึงขั้นจะผลักพระองค์ลงไปจากหน้าผาของเนินเขาที่เมืองนั้นตั้งอยู่เลยทีเดียว

เป็นไปได้ว่า ชาวนาซาเร็ธโกรธที่พระองค์ไม่ยอมทำอัศจรรย์ในหมู่บ้านของตน ถ้าพระองค์เป็นพระเมสสิยาห์จริงก็น่าจะทำเครื่องหมายหรืออัศจรรย์อย่างที่โมเสสได้เคยทำ พวกเขาหวังว่าพระองค์จะเป็นบุตรของพระเจ้า แต่กลับพบว่าเป็นเพียงลูกช่างไม้ ช่างน่าผิดหวังอะไรเช่นนี้ เราคิดอย่างไรเกี่ยวกับการเรียกร้องขออัศจรรย์ของพวกเขา คิดว่าเป็นสัญลักษณ์ของความเชื่อของพวกเขาหรือไม่ แต่สำหรับพระเยซูเจ้า นี่เป็นเรื่องตรงข้ามกับความเชื่อด้วยซ้ำ พระองค์มิได้เสด็จลงมาไถ่โลกด้วยการทำอัศจรรย์ แม้ว่าพวกมนุษย์พยายามบีบบังคับให้พระองค์ทำ รวมทั้งปีศาจก็ชอบเล่นบทนี้กับพระองค์ด้วย แต่พระเยซูเจ้าทรงใช้วิธีไปประกาศข่าวดีตามหมู่บ้านและมอบชีวิตพระองค์เป็นค่าไถ่

บางทีเราหันมาหาพระเยซูเจ้า มาสวดภาวนาเข้มข้นมากขึ้น เพราะเราต้องการขอโน่นขอนี่จากพระเป็นพิเศษ เมื่อเราไม่ได้รับตามคำขออย่างทันท่วงที เราก็ปฏิเสธพระองค์ หลายคนวิ่งไปหาหมอดู ไปหาพระเท็จเทียมอื่นๆ ละทิ้งพระองค์ไป เราเคยตระหนักหรือไม่ว่า วัดไม่ใช่เป็นตลาดสำหรับการอัศจรรย์ (the market of miracles) ที่เราสามารถซื้อขายเอาได้ตามใจชอบ แต่หมายถึง สถานที่สำหรับฟังพระวาจา

ที่ชาวเมืองโกรธเป็นฟืนเป็นไฟอีกเรื่องหนึ่ง คือคำตรัสของพระเยซูเจ้าที่ว่า “ไม่มีประกาศกคนใดได้รับการต้อนรับอย่างดีในบ้านเมืองของตน” พระองค์ยังทรงยกตัวอย่างประกาศกเอลียาห์ที่ไปช่วยหญิงม่ายที่เมืองศาเรฟัท และประกาศกเอลีชาที่ได้รักษานาอามานชาวซีเรียให้หายจากโรคเรื้อน ทั้งๆ ที่มีชาวอิสราเอลเองเป็นโรคเรื้อนแต่ก็ไม่ได้รับการรักษา เหมือนกับพระองค์จะทรงสอนพวกเขาว่า การช่วยให้รอดพ้นของพระเจ้าไม่ได้เป็นสิทธิพิเศษที่สงวนไว้สำหรับอิสราเอลเท่านั้น ชาวเมืองเข้าใจดีว่าพระองค์ทรงต้องการหมายถึงอะไร และเป็นสิ่งที่พวกเขายอมรับไม่ได้ พวกเขาเริ่มรู้สึกรำคาญและขุ่นเคืองใจจนคิดจะกำจัดพระองค์

นี่เป็นช่วงแรกๆ ในการประกาศเทศนาของพระเยซูเจ้า ยังถูกปฏิเสธหรือต่อต้านถึงเพียงนี้ และโดยเฉพาะมาจากเมืองที่ทรงเจริญวัยมาเสียด้วย จึงไม่น่าแปลกใจอะไรในช่วงท้ายของการเทศนา ประชาชนที่กรุงเยรูซาเล็มจะร้องตะโกนว่า “เอาไปตรึง เอามันไปตรึงกางเขน”

ก่อนจบ อยากให้เปรียบเทียบชาวเมืองนาซาเร็ธที่ขาดความเชื่อในองค์พระเยซูเจ้า โดยที่ติดอยู่กับความคิดคับแคบของตนเองว่านี่เป็นแค่ลูกช่างไม้ กับนักบุญยอห์น ฟิชเชอร์ ซึ่งเป็นความเชื่อมั่นว่าพระเยซูเจ้าทรงเป็นพระเจ้าที่แท้จริงที่พระบิดาทรงส่งมา และความเชื่อเช่นนี้ในพระองค์ทำให้ท่านได้รับชีวิตนิรันดร