Skip to content

จดจำอดีต... อยู่กับปัจจุบัน... เพื่อเตรียมอนาคต

สมเด็จพระสันตะปาปาฟรังซิสตรัสกับบรรดาพระสงฆ์นักศึกษาชาวฟิลิปปินส์ ที่กรุงโรม วันที่ 22 มีนาคม 2021

บรรดาพระสงฆ์  นักบวช  และฆราวาส ของวิทยาลัยฟิลิปปินส์ (กรุงโรม) ที่รัก

พ่อยินดีที่เราสามารถพบกัน  ระลึกถึง 500 ปี แห่งการประกาศข่าวดีในประเทศฟิลิปปินส์  และมิสซาแรก  ในวันปัสกา 31 มีนาคม  ค.ศ.1561 และ  ระลึกถึงการตั้งวิทยาลัยของท่าน  วันที่ 29 มิถุนายน ค.ศ.1961 นักบุญยอห์น ที่ 23 ได้เสด็จไปที่วิทยาลัย  วันที่ 7 ตุลาคม ปีนั้น  จึงขอให้เราขอบคุณพระเจ้า  สำหรับ 60 ปี แห่งการอบรมพระสงฆ์  ซึ่งทำให้มีสามเณร  และพระสงฆ์มากมายมีโอกาสเติบโตในฐานะสงฆ์ดั่งพระหฤทัยพระเยซูเจ้าเพื่อรับใช้ประชากรของพระเจ้าในประเทศฟิลิปปินส์

            เมื่อเราคิดทบทวนโอกาสฉลอง  ทำให้เราคิดถึง “เวลา”  ซึ่งพระเจ้าประทานให้เรา  จึงต้องใช้ด้วยความรับผิดชอบ  ต้องกตัญญูต่อพระองค์  ด้วยการทำงานให้ดี  และมองอนาคตด้วยความหวัง

            ประการแรก  ให้เราคิดถึงอดีต  ประวัติศาสตร์เป็นส่วนหนึ่งของทุกคน  ทุกชีวิต  การมองย้อนเวลาในอดีต  กำเนิดของพระศาสนจักรในฟิลิปปินส์  คิดถึงความทรงจำ  ติดตามรอยเท้าของบรรดาผู้มาก่อนเรา ต้นกำเนิดความเชื่อ  เราต้องรู้สึกกตัญญู และประทับใจในทุกสิ่งที่ท่านได้รับ  ทุกวันฉลองเป็นโอกาสให้พลิกดูอัลบั้มครอบครัว  ระลึกว่าเรามาจากไหน  ประสบการณ์ความเชื่อ  ประจักษ์พยานพระวรสาร  ที่สร้างเราที่อยู่ในวันนี้… โมเสสเคยกล่าวในหนังสือเฉลยธรรมบัญญัติว่า “จงจำใส่ใจ” (4:9) “จงดูอดีต  อย่าลืมพระหรรษทานของพระเจ้า”  จงจำรากกำเนิดของท่าน  นักบุญเปาโลกล่าวกับทิโมธีว่า  “จงระลึกถึงแม่  และยายของท่าน “ และจดหมายถึงชาวฮีบรู “จงระลึกถึงวันเหล่านั้นในสมัยแรก  ระลึกถึงบรรดาผู้ได้ประกาศพระวรสารแก่ท่าน”  ศาสนาคริสต์ ที่ปราศจากความทรงจำ  ก็เป็นเหมือนหนังสือสารานุกรม  ไม่ใช่วิถีชีวิต

            ความทรงจำเป็นสิ่งสำคัญ  สำหรับประชาชนส่วนรวม  และแต่ละคนด้วย  เราควรคิดย้อนอดีตถึงสิ่งที่งดงาม  และไม่งดงาม  สิ่งที่ดี และไม่ค่อยดี  แต่เห็นว่า เป็นพระญาณเอื้ออาทรของพระเจ้า  การไตร่ตรองอดีต ก็เตือนใจเราให้คิดถึงผู้ที่ได้ช่วยเหลือคนแรกให้รักพระเยซูเจ้า  พระสงฆ์  ซิสเตอร์ ปู่ย่าตายาย  หรือผู้ปกครองที่เราเป็นหนี้  สำหรับพระพรยิ่งใหญ่นี้  สำหรับท่านที่เป็นพระสงฆ์ ให้คิดเป็นพิเศษถึงเวลาที่ค้นพบกระแสเรียก  เวลาที่ตอบรับ  และวันรับศีลบวช

            เมื่อใดที่ท่านรู้สึกเหนื่อย  และท้อใจ  ผิดหวัง  ซึ่งเกิดขึ้นได้กับทุกคน จงมองย้อนอดีต  ไม่ใช่เพื่อพบที่ลี้ภัย  แต่ฟื้นสติแรงกระตุ้น  และความรักแรกเหมือนประกาศกเยเรมีย์  (2:2)

            การมองอนาคตในแง่บวก..ด้วยความซื่อสัตย์ต่อพระเยซูจ้า   และทำหน้าที่ตามกระแสเรียก  ดุจเครื่องมือในพระหัตถ์ของพระเจ้า

            ปัจจุบัน  เป็นเวลาที่เราอยู่ในวันนี้ จงใช้เพื่อการกลับใจ  และความก้าวหน้าในความศักดิ์สิทธิ์  พระเจ้ากำลังเรียกเราในปัจจุบัน  ไม่ใช่เมื่อวาน  ไม่ใช่พรุ่งนี้…อย่าปฏิเสธ  แต่จงน้อมรับ โดยถือว่าเป็นโอกาสที่พระเจ้ามอบให้เราเป็นหนึ่งเดียวกับพระองค์  แม้บนไม้กางเขน

ฟ.วีระ  อาภรณ์รัตน์  แปลสรุป 22 เมษายน 2021

The Holy See

Dear priests, religious and lay faithful of the Pontificio Collegio Filippino de Nuestra Señora de laPaz y Buen Viaje,I am pleased that we can meet and commemorate the five-hundredth anniversary of theevangelization of the Philippines and of the celebration of the first Holy Mass, which took place onEaster Sunday, 31 March 1561. There is another, more recent, anniversary that also deserves tobe remembered: that of the foundation of your College on 29 June 1961. Saint John XXIIpersonally inaugurated the College on 7 October of that year. Together let us thank the Lord forthese sixty years of priestly formation, which have provided many seminarians and priests with theopportunity to grow as priests according to the heart of Christ for the service of the People of Godin the Philippines.As we reflect on these anniversaries, I would like to share with you some thoughts about time. Ourlife takes shape in time and time is itself a God-given gift, to be used responsibly to express ourgratitude to him, to do good works and to look to the future with hope. I thank the Rector for hiskind words, and I am glad Cardinal [Tagle] is with you. This is a beautiful thing. Now let us returnto our thoughts about time.First, let us reflect on the past, the history that is part of every individual and every life. Going backin time, even centuries, as we are doing for the birth of the Church in the Philippines, is likereturning in memory, retracing the footsteps of those who came before us, to the very origins ofyour faith, with a sense of gratitude and wonder for all that you have received. Every anniversaryis an opportunity to flick through our “family album”, to remember where we come from and theexperiences of faith and the testimonies to the Gospel that have made us who we are today.Memory. A “Deuteronomic” memory; a memory that is always at the basis of daily life. Thememory of the journey made so far … “Remember, be mindful”, said Moses in Deuteronomy.“Remember past times, the graces of God, do not forget”. Remember your roots. Paul said toTimothy: “Remember your mother, your grandmother”. The roots, the memory. So too, the authorof the Letter to the Hebrews tell us: “Remember pristinos dies, those early days, and rememberthose who proclaimed the Gospel to you”. A Christianity without memory is an encyclopedia, not a

 
 

way of life.Memory is important for an entire people, but also for every single person. Each of us should thinkback on the many beautiful and not so beautiful, the good and not so good memories we have, butalways seeing in them God’s providence. Reflecting on the past reminds us of those who firsthelped us fall in love with Jesus – a parish priest, a nun, our grandparents, or parents – to whomwe are indebted for this greatest of gifts. For priests, we think especially of the time we discoveredour vocation, the moment when we said our first convinced “yes” to God’s call, and the day of ourordination.Whenever you feel weary and disheartened, downcast as the result of some setback or failure –and this is the case with everyone – look back on your history, not to find refuge in an idealizedpast, but to regain the momentum and passion of your “first love”, the one spoken of by Jeremiah(cf. Jer 2:2). Go back to your first love. It is good to retrace the steps God has taken in our life, thetimes when his path crossed ours to correct, encourage, renew, redirect and pardon us. In thatway, we come to see clearly that the Lord has never abandoned us, that he has always been atour side, sometimes quietly, sometimes clearly, even at times that seemed to us darkest and mostarid.If the past can help us be more aware of the firmness of our faith and vocation, the futurebroadens our horizons and teaches us hope. The Christian life is by its nature projected towardsthe future, both the immediate future and that more distant future, at the end of time, when we willencounter the Risen Lord who has gone to prepare a place for us in the Father’s House (cf. Jn14:2).If remembering the past should not turn into self-absorbed introspection, we should also avoid thetemptation to take refuge in the future and not serenely confront the present. If we are in theseminary, everything is dreary, because all we can think about is what life will be like afterordination. If we have been given a pastoral responsibility, as soon as the first difficulties arise, wealready start thinking about other, supposedly better assignments. The result is like a sinful andimmature flight to the future in order to escape from the present. The real future is anchored in thepresent and in the past. Many people go on like this for years, or for a lifetime, without ever beingconverted. It is like having a constant spirit of complaint about everything. Instead, we need to lookboth forward and backward. You have God’s promises and his election. Make that a covenant thatyou constant bear with you. Do not wander around in the labyrinth of your complaints anddissatisfactions. That is the start of a very nasty disease, a bitterness of soul.Dear priests – but this also applies to you who are consecrated, to the lay faithful, and to all of you– do not be eternal procrastinators, always putting off to hopefully better times and places – autopia in the bad sense – that postpones the chance to do some good in the here and now. Do notlive in constant “apnea”, simply tolerating the present and waiting for it to pass. “Yes, Lord, maybe2

 

tomorrow…”. The tomorrow that never comes.Looking to the future in a positive sense means having a prophetic gaze, the gaze of a disciplewho, in fidelity to the Master and the task set before him, can look ahead, seeing possibilities andworking in accordance with his own vocation to make them happen, acting as a docile instrumentin God’s hands.Now that we have “traveled” to the past and to the future, let us return to the present, the only timewe now possess and are called to use for a journey of conversion and growth in holiness. God iscalling us in the present, not yesterday, not tomorrow, but this very day, with its difficulties,sufferings and disappointments – and also our sins. These are not to be refused or avoided, butembraced and loved as opportunities that the Lord is offering us to be ever more closely united tohim, even on the cross.Now, dear friends, is the time to be decisive. As priests, you are in Rome to study and to receiveongoing formation in the community of this College. You are not being asked to yearn for theparishes you once served or to dream about the “prestigious” positions your Bishop will give youon your return… This is day dreaming. Instead, you are being asked to love this concretecommunity, to serve the brothers and sisters that God has given you – and not speak ill of them –and to take advantage of the pastoral experiences set before you. That is the reason you weresent here, to be serious and diligent in your studies. As Saint John Paul II said to yourpredecessors, “through your commitment to your studies, you will be prepared to carry out theministry of the word and to preach the mystery of salvation clearly and unambiguously,distinguishing it from merely human opinions” (2 June 2001).So, know the past, prepare for the future and fully experience the present as an opportunity forformation and growth in holiness. Embrace the opportunities that the Lord gives you to follow himand to conform your life more closely to his, even though you are far from your beloved country,the Philippines.Let me conclude by repeating what Saint John XXIII said sixty years ago to the first community ofthe Philippine College, expressing his hope that all priests may find here “a source of abundantfaith and culture and a fraternal atmosphere, which will equip you to return to your homeland aschosen heralds of truth” (Radio Message, 7 October 1961). Thank you!