ในจดหมายฉบับแรกของอัครสาวยกยอห์นมีสิ่งตรงกันข้ามหลายอย่างระหว่างแสงสว่างกับความมืด ระหว่างการโกหกและความจริง ระหว่างบาปและความบริสุทธิ์ (เทียบ 1 ยน. 1: 5-7) แต่อัครสาวกเรียกร้องให้ชีวิตต้องมีความเป็นรูปธรรมและความจริงเสมอ ท่านกล่าวกับพวกเราว่า เราไม่สามารถเป็นหนึ่งเดียวกับพระเยซูคริสต์แล้วเดินในความมืด เพราะว่าพระองค์คือแสงสว่าง เราต้องเลือกข้างหนึ่งข้างใด เลือกสีเทาๆนั้นอันตราย หรือร้ายกว่านั้นเพราะสีเทาทำให้ท่านเชื่อว่าท่านเดินอยู่ในแสงสว่าง เพราะอาจเชื่อว่าท่านไม่ได้อยู่ในความมืดจึงทำให้ท่านใจเย็น ดังนั้นสีเทานั้นอันตรายมาก ท่านต้องเลือกไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง ไม่ใช่พวกครึ่งๆกลางๆ

        อัครสาวกยอห์นเล่าต่อไปว่า “ถ้าเราพูดว่าเราไม่มีบาป เราก็หลอกตัวเอง และเราก็จะไม่มีความจริง” (1 ยน. 1: 8) เพราะว่า “พวกเราทุกคนมีบาป” เฉกเช่นคนที่พูดว่า “สวัสดียามเช้า” “สวัสดียามเที่ยง” ซึ่งเป็นสิ่งที่ปฏิบัติกันจนเป็นนิสัยในสังคม เราไม่ได้รับรู้อย่างแท้จริงถึงบาป ต้องไม่พูดว่าฉันเป็นคนบาปเพราะนี่ นี่ นี่ แบบจินตนาการ – แต่ต้องเป็นรูปธรรม รูปธรรมแห่งความจริง ความจริงย่อมเป็นรูปธรรมเสมอ ความเท็จไม่มีตัวตน ความเท็จเป็นเหมือนกับอากาศ ท่านจับต้องไม่ได้ ความจริงเป็นรูปธรรม และท่านไม่สามารถที่จะไปสารภาพบาปของท่านแบบนามธรรมได้ “ใช่ครับ/ค่ะ ครั้งหนึ่งฉันเสียความเพียร อีกครั้งหนึ่ง…  ฉันเป็นคนบาป  ต้องเป็นรูปธรรม ฉันได้กระทำสิ่งนี้ ฉันได้คิดอย่างนี้ ฉันได้พูดอย่างนี้” ความเป็นรูปธรรมทำให้ฉันจริงจังกับตัวเองว่าฉันเป็นคนบาปจริงๆ  ซึ่งไม่ใช่ “คนบาปในอากาศ”

        พระเยซูคริสต์ตรัสในพระวรสารว่า “ข้าแต่พระบิดาเจ้าฟ้าเจ้าแผ่นดิน ข้าพเจ้าสรรเสริญพระองค์ที่พระองค์ทีทรงปิดบังเรื่องเหล่านี้จากผู้ปรีชาและรอบรู้ แต่ทรงเปิดเผยแก่บรรดาผู้ต่ำต้อย” (มธ. 11: 25) – นี่คือรูปธรรมของผู้ต่ำต้อย อันเป็นเรื่องน่ารักที่ฟังคนต่ำต้อย เมื่อพวกเขาไปสารภาพบาป พวกเขาไม่ได้สิ่งที่แปลกหู สิ่งที่ “อยู่ในอากาศ” พวกเขาพูดสิ่งที่เป็นรูปธรรม และบางครั้งก็เป็นรูปธรรมจนเกินไปเพราะพวกเขามีความซื่อตรงที่พระเจ้าประทานให้คนที่ต่ำต้อย   พ่อจำได้ดีถึงเด็กชายคนหนึ่งที่ครั้งหนึ่งมาบอกพ่อว่า เขารู้สึกเสียใจเพราะเขาได้ทะเลาะกับป้าของเขา… แล้วเขาก็พูดต่อไป… พ่อจึงถามเขาว่า “แต่ว่าเธอได้ทำอะไรไป?” “คือผมอยู่ที่บ้านครับ ผมอยากออกไปเตะฟุตบอล คุณแม่ของผมไม่อยู่ คุณป้าของผมบอกว่า “ไม่ได้ แกจะไปเล่นไม่ได้ แกจะต้องทำงานของแกให้เสร็จก่อน”  “แล้วคำพูดไม่ดีคำหนึ่งก็หลุดจากปากของผมไป ในที่สุดผมก็ส่งคุณป้านั้นไปยังชนบท” เขาเป็นเด็กที่รู้เรื่องดีด้านภูมิศาสตร์… เขายังบอกชื่อชนบทที่เขาส่งป้าของเขาไปด้วยซ้ำ บุคคลต่างๆก็ต้องเป็นอย่างนี้แหละ ซื่อตรงและเป็นรูปธรรม

        พวกเราก็ต้องเป็นคนซื่อตรงและมีความเป็นรูปธรรมเช่นเดียวกัน  ความเป็นรูปธรรมจะนำท่านไปสู่ความสุภาพเพราะว่าความสุภาพเป็นรูปธรรม “เราทุกคนเป็นคนบาป” ประโยคนี้เป็นนามธรรม ไม่นะ ฉันไม่ได้เป็นคนบาปเพราะนี่ นี่ แล้วก็นี่”  แล้วนี่จะทำให้พวกเราต้องอับอายในการมองไปที่พระเยซูคริสต์  ”โปรดให้อภัยลูกด้วย” นี่คือทัศนคติที่แท้จริงของคนบาป “ถ้าเราพูดว่าเราไม่มีบาป เราก็หลอกตัวเราเอง และเราก็จะไม่มีความจริงอยู่ในตัวเรา” (1 ยน. 1: 8) ทัศนติที่เป็นนามธรรมนี้เป็นหนทางในการพูดว่า เราเป็นคนที่ปราศจากบาป “ใช่ เราเป็นคนบาป ใช่ ครั้งหนึ่งฉันเคยหมดความเพียร…. “ แต่ “ทุกสิ่งเป็นสิ่งที่อยู่ในอากาศ” ฉันไม่รับรู้ถึงความจริงแห่งบาปของฉัน “แต่ท่านทราบไหมว่า เราทุกคนล้วนแต่ทำสิ่งนี้ ฉันเสียใจ ฉันเสียใจ… บาปทำให้ฉันเจ็บปวด ฉันจะไม่มีวันที่จะทำอีก ฉันไม่อยากพูดอะไรอีกแล้ว  ฉันไม่อยากที่จะคิดถึงเรื่องบาปอีกต่อไป”  นี่เป็นประเด็นสำคัญที่พวกเราต้องบอกชื่อบาปที่มีอยู่ในตัวเราให้หมด  พวกเราต้องเป็นรูปธรรม เพราะหากพวกเรา “ทำตัวอยู่กลางอากาศแบบลอยๆ” พวกเราจะลงเอยด้วยการอยู่ในความมืด ขอให้พวกเราเป็นคนต่ำต้อย พูดสิ่งที่เรารู้สึกอย่างแท้จริง  พวกเราคิดและพูดตรงกัน ขอให้เราเรียนรู้ที่จะพูดความจริง ทำสิ่งที่คลุมเครือหรือปิดบังเอาไว้ให้กระจ่างเพื่อให้ผู้ฟังเข้าใจ ทำให้สิ่งที่ซ่อนเร้นออกจากด้วยความจริง  นี่เป็นศิลปะแห่งการเจริญเติบโตในชีวิตฝ่ายจิต ซึ่งการปิดบังแบบเทาๆไม่มีประโยชน์อันใดสำหรับพวกเราเลย คือชีวิตไม่ชัดเจน

        เมื่อวานนี้พ่อได้รับจดหมายจากเด็กชายคนหนึ่งแห่งเมืองคาราวัคจิโอ (Caravaggio) เด็กชายคนนี้ชื่ออันเดรอา เขาเล่าเรื่องของเขา พ่อเห็นจดหมายของพวกเด็กๆนั้นงดงามมาก เพราะความเป็นรูปธรรมในตัวเอง เขาบอกพ่อว่าเขาฟังมิสซาทางโทรทัศน์และเขาต้อง “ตำหนิ” พ่ออะไรบางอย่าง เพราะการที่พ่อกล่าวในมิสซาว่า “สันติสุขจงมีอยู่กับท่าน”  “และพวกเราไม่สามารถกล่าวเช่นนี้ได้ เพราะว่าเมื่อเกิดโรคระบาดพวกเราไม่อาจสัมผัสกันได้ เด็กชายอันเดรอาเห็นว่าสัตบุรุษอยู่ในวัดน้อยต่างก้มศีรษะและไม่มีการสัมผัสกัน  เขามีเสรีภาพที่จะพูดในสิ่งที่เขาเห็น

        พวกเราต้องมีเสรีภาพที่จะกล่าวกับพระเยซูคริสต์ในสิ่งที่เป็นอยู่จริง “ข้าแต่พระเยซูคริสต์ ลูกมีบาป โปรดช่วยลูกด้วย”  เฉกเช่นเปโตรกหลังจากที่จับปลาครั้งแรกได้จำนวนมากกล่าวว่า “พระอาจารย์เจ้าข้า โปรดเสด็จไปจากข้าพเจ้า เพราะข้าพเจ้าเป็นคนบาป” (ลก. 5: 8) พวกเราต้องมีปรีชาญาณแห่งความเป็นรูปธรรมเพราะว่าปิศาจมันต้องการให้พวกเราเป็นคนครึ่งๆกลางๆแค่อุ่นๆไม่ร้อนไม่หนาว อยู่ในสีเทา คือไม่ดีแต่ก็ไม่ชั่ว ไม่ขาวแต่ก็ไม่ถึงกับดำ เป็นแค่เทาๆ คือคนประเภทความชั่วไม่มีความดีไม่ปรากฏ ซึ่งเป็นชีวิตที่ไม่สบพระทัยของพระเจ้า พระเจ้าไม่ชอบคนที่ไม่รู้จักร้อนไม่รู้จักหนาว ดังนั้นพวกเราต้องเป็นคนที่เป็นรูปธรรมไม่ใช่คนมุสา “ถ้าพวกเราสารภาพบาปของเราอย่างซื่อตรง พระองค์ทรงซื่อสัตย์และยุติธรรม พระองค์จะทรงอภัยโทษให้พวกเราเสมอ (ยน. 1: 9)   พระองค์ทรงอภัยให้พวกเราเมื่อพวกเรามีความเป็นรูปธรรม ชีวิตฝ่ายจิตของพวกเราต้องซื่อตรงเรียบง่าย แต่พวกเรามักจะทำให้เรื่องราวยุ่งยากซับซ้อนด้วยเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องแบบไร้สาระจนในที่สุดพวกเราก็ไปไม่ถึงเป้าหมาย…

        ขอให้เราวอนขอพระหรรษทานแห่งความซื่อตรงเรียบง่ายจากพระเยซูคริสต์  ขอให้พระองค์ประทานพระหรรษทานที่พระองค์ทรงมอบให้กับคนต่ำต้อย เด็ก เยาวชนที่พูดในสิ่งที่พวกเขารู้สึก ซึ่งไม่ปิดบังสิ่งที่พวกเขารู้สึก แม้จะมีอะไรบางสิ่งที่ผิดพลาดพวกเขาก็พูดออกมาอย่างซื่อตรง ไม่ซับซ้อน  ขอให้พวกเราพูดกับพระองค์ด้วยความโปร่งใสและให้ดำเนินชีวิตไม่ใช่แบบนี้แบบนั้น ขอให้พวกเราวอนขอพระหรรษทานแห่งเสรีภาพที่จะพูดสิ่งเหล่านี้ และวอนขอพระหรรษทานที่จะรับรู้อย่างแท้จริงว่าตัวตนของเราเป็นใครในสายพระเนตรของพระเจ้า

        สมเด็จพระสันตะปาปาทรงจบพิธีด้วยการอวยพรศีลมหาสนิทพร้อมกับเชิญบรรดาสัตบุรุษให้ร่วมจิตใจเป็นหนึ่งเดียวกัน