ข้อความพระวรสารที่เราเพิ่งได้ยิน  เริ่มแบบนี้  หลายสัปดาห์ปัจจุบันนี้เป็นเวลาเย็น  ความมืดทึบอยู่เหนือจัตุรัส  ถนน  และเมืองต่างๆของเรา  เหนือชีวิตของเรา  ทุกสิ่งเต็มไปด้วยความเงียบ  และความว่างเปล่าเศร้าโศก  หยุดทุกสิ่ง  ราวกับว่า  “เย็นนั้น”  ผ่านมา  เรารู้สึกมันได้ในอากาศ  เราสังเกตในอากัปกิริยาของประชาชน การชำเลืองมองทำให้พวกเขาจากไป  เรากลัว  และคล้ายหมดหวัง  เหมือนบรรดาศิษย์ในพระวรสารที่เจอพายุแรงกล้า  ที่มิได้คาดคิด  เราตระหนักว่าเราอยู่ในเรือลำเดียวกัน  เราทุกคนอ่อนแอ  และสับสน  แต่ในเวลาเดียวกันที่สำคัญ  และจำเป็น เราทุกคนถูกเรียกให้พายเรือด้วยกัน  เราแต่ละคนจำเป็นต้องให้กำลังใจผู้อื่น  เราทุกคนอยู่ในเรือลำนี้  ช่างเหมือนกับบรรดาศิษย์เหล่านั้นที่พูดเป็นเสียงเดียวกันด้วยความกังวลใจว่า  “พวกเรากำลังจะตายอยู่แล้ว”  (วรรคที่  38) ดังนั้นเราตระหนักด้วยว่าเราไม่ควรคิดถึงเราเอง  แต่เราสามารถมาภาวนาด้วยกัน