วันอาทิตย์ที่ 30 เทศกาลธรรมดา 29 ตุลาคม 2017

บทอ่าน อพย 22:20-27 ; 1 ธส 1:5ค-10 ; มธ 22:34-40

จุดเน้น          ท่านต้องรักเพื่อนมนุษย์เหมือนรักตนเองฃ
สาระคำสอนของพระวรสารนักบุญมัทธิว  ในบทที่ 22 คือ การรักองค์พระผู้เป็นเจ้า  และการรักเพื่อนมนุษย์  แยกจากกันไม่ได้

รักหนึ่งเดียวหรือทั้งสอง

พระเยซูเจ้าทรงตอบชาวฟาริสี  ผู้ต้องการทดสอบพระองค์ (มธ 22:37-40) ว่าการรักองค์พระผู้เป็นเจ้าและการรักเพื่อนมนุษย์เป็นสองมิติพื้นฐานพระวรสารของพระคริสตเจ้า  ความตึงเครียดบางประการที่เรากำลังประสบในพระศาสนจักร  มีสาเหตุมาจากการอธิบายความ (แบบมีอคติ) กับความสัมพันธ์ระหว่างบัญญัติทั้งสองประการนี้  บางคนเน้นความรักองค์พระผู้เป็นเจ้าในวิธีที่ทำให้ความสัมพันธ์กับเพื่อนบ้านปรากฏเป็นอันดับสอง  และเพิ่มสิ่งที่สำคัญจริงๆ ในมุมมองนี้  ทำให้เข้าใจการอุทิศตนของคริสตชน  หรือข้อเรียกร้องของคนยากจน  คนจน คือ บุคคลที่พระคัมภีร์หมายถึง  เด็กกำพร้า  แม่ม่าย  และคนต่างชาติ (อพย 22:20-26)

อีกด้านหนึ่ง  บางคนแนะนำว่าการเป็นคริสตชนต้องแสดงการอุทิศตน  และความเป็นปึกแผ่นกับผู้อื่นๆ ให้มากขึ้น  และไม่กีดกันใคร  ไม่ต้องสงสัยครับว่านี่เป็นเรื่องสำคัญสำหรับเรา  แต่ก็มีการเสี่ยง คือ เราภาวนา  ถวายมิสซา  รู้จักพระวาจาพระเจ้า  มีการแสดงออกว่าเรามีความสัมพันธ์กับพระเจ้า  แต่ขาดความหมายที่สมบูรณ์โดยไม่ค่อยสนใจผู้อื่น

ถ้าเรารักพระเจ้าอย่างเดียว  เราก็ขาดทั้งสอง  ใครที่แกล้งแสวงหาพระเจ้าแต่ไม่สนใจเพื่อนมนุษย์  ก็จะไม่พบพระเจ้าในพระคัมภีร์  แต่อีกด้านหนึ่ง  พระเจ้ามิได้ให้เราสนใจพบปะพระองค์เท่านั้น  เราต้องสนใจพบปะกันและกันด้วย

คนจนจะนอนที่ไหน

ไม่ใช่เรื่องยากที่เราจะปฏิบัติคำสั่งสอนทั้งสองในภาคทฤษฎีนี้  ปัญหาแท้อยู่ที่การนำไปปฏิบัติ  หนังสืออพยพสอนเราว่า จำเป็นต้องใส่ใจเรื่องรูปธรรม “ถ้าท่านยึดเสื้อคลุมของเพื่อนไว้เป็นประกัน… เขาจะใช้สิ่งใดป้องกันความหนาวเมื่อนอนเล่า” (22:26)  นี่เป็นสถานการณ์ของเรารึ  เราสนใจคนจนในประเทศ (หมู่บ้าน) ของเราว่าจะสวมใส่อะไร  หลับนอนที่ไหนหรือเปล่า  พวกเขาจะนอนบนพื้น  บนเสื่อ  หรือบนเตียง  มีบ้านอยู่ไหม    การเป็นคริสตชนหมายความว่า เราต้องสนใจตอบคำถามเหล่านี้  ฉะนั้น  ความรักพระเจ้าและความรักเพื่อนบ้านต้องสัมพันธ์กัน  คำถามว่าคนจนจะนอนที่ไหน  สำคัญต่อพระเจ้า “ถ้าเขาร้องขอความช่วยเหลือจากเรา  เราก็จะฟังคำร้องขอของเขา  เพราะเราเป็นผู้มีเมตตากรุณา” (22:27)  การเชื่อใน “พระเจ้าแท้จริงผู้ทรงชีวิต” (1 ธส 1:9)  ช่วยนำเราให้มีใจเมตตากรุณา  การรู้สึกเห็นใจคนจนจะช่วยนำเราให้พบปะพระเจ้า

คำอ้างจากหนังสือเลวีนิติ 19:18 “ท่านต้องรักเพื่อนมนุษย์เหมือนรักตนเอง” (มธ 22:39)  เป็นวิธีการพูดของชาวยิวที่บ่งบอกว่า “ตนเอง” เท่ากับ “เพื่อนมนุษย์”  การรักเพื่อนมนุษย์เหมือนรักตนเอง  หมายความว่า  รักพวกเขาเหมือนรักสมาชิกในครอบครัวของเรา  รักเพื่อนร่วมชาติก็ต้อนรับคนแปลกหน้า  เหมือนพวกเขาเป็นคนในบ้านเดียวกัน

ใครที่ไม่มีที่หลับนอน  เราต้องรักเหมือนพวกเขาเป็นสมาชิกในครอบครัวของเรา  จงพยายามให้พวกเขามีบ้านแบบที่สัมผัสรักของพระเจ้า  เรารู้ว่าในหมู่บ้านมีใครยังไม่มีที่อยู่ “ธรรมบัญญัติและคำสอนของบรรดาประกาศก  ก็ขึ้นอยู่กับบทบัญญัติสองประการนี้” (มธ 22:40)

บิชอป  วีระ  อาภรณ์รัตน์  แปล
จาก  Sharing the Word Through the Liturgical Year
 โดย Gustaro Gutierrez, หน้า 248-249.