ที่มาของประเด็นนี้ เนื่องจากผมได้อ่านบทความ “ทำไมประเทศไทยถึงไม่เจริญ โดย ดร. วรประภา นาควัชระ ในหนังสือพิมพ์กรุงเทพธุรกิจ วันพฤหัสบดีที่ 6 พฤศจิกายน พ.ศ. 2557 หน้า 11 ได้ให้เหตุผลว่า

ผู้เขียนยังกล่าวว่า ‘ทำอย่างไรเราจึงจะเจริญ’ ควรเป็นคำถามที่อยู่ในจิตสำนึกของคนไทยทุกคน และการที่จะพัฒนาจิตสำนึกได้ต้องเริ่มจากการพัฒนาจิตใต้สำนึกของเรา ให้ตระหนักในความมีคุณค่าของตัวเองตามความเป็นจริง เราควรจะคิดกันทุกวัน ถามกันทุกวัน แล้วคุยกันทุกวัน จนกว่าประเทศเราจะเจริญ อย่าคิดว่าเราเป็นคนธรรมดา ไม่ใช่รัฐบาล ไม่ใช่หน่วยงานที่เกี่ยวข้อง แล้วเราจะทำอะไรไม่ได้ อย่างน้อยที่สุดที่เราทำได้ คือ การเปลี่ยนนิสัย และเปลี่ยนทัศนคติเสียใหม่ ขอให้ทุกคนช่วยกันทำ โดยทำส่วนที่เราทำได้ มาช่วยกันทำให้ประเทศเราเจริญ”

ผมอ่านบทความนี้ สะกิดใจมาก และอย่างเชิญชวนกันให้รักประเทศไทย รักหมู่บ้าน รักชุมชนของเรา โดยอาศัยคุณครู พ่อแม่ และผู้เกี่ยวข้องกับสถาบันการศึกษา
ข้อหนึ่ง  ต่อต้านการทุจริตคอรัปชั่น ส่งเสริมความซื่อสัตย์สุจริต จิตอาสา รักประโยชน์ส่วนรวมมากกว่าประโยชน์ส่วนตัว
ข้อสอง  สร้างวินัยกับตนเอง (self discipline) ครู และพ่อแม่ช่วยกันอบรมสั่งสอนให้ลูกทำมิใช่เพราะถูกบังคับ กลัวถูกโทษหรือมีกล้องบันทึกภาพ แม้ไม่มีใครเห็นเราก็ทำได้
ข้อสาม  หันมาสนใจปฏิบัติตามคำสอนของศาสนาอย่างจริงจัง เช่น จงรักกันและกันเหมือนพระเจ้าทรงรักเรา ส่งเสริมการอ่านพระวาจา

พระศาสนจักรคาทอลิกประเทศไทยมีแผนอภิบาล ค.ศ. 2010 – 2015 “อภิบาลชุมชนศิษย์พระคริสต์ ร่วมพันธกิจแบ่งปันข่าวดี” มีประชุมสมัชชาเขตกรุงเทพฯ และเขตอีสาน เพื่อสร้างชุมชนให้เข้มแข็ง เป็นวิถีชุมชนวัด เราต้องจริงจังและจริงใจ คนเดียวไม่สำเร็จ ต้องร่วมมือกันครับ
ท่านอาจเห็นว่า 3 ข้อนี้ยังไม่คลอบคลุมทั้งหมด ผมก็เห็นด้วย ขอเชิญท่านเขียนเสนอมาปฏิรูปประเทศ ปฏิรูปชุมชน ปฏิรูปครอบครัวได้เลย [email protected]