“หลงทางไปไม่รู้กี่ครั้ง…ผิดพลาดพลั้งไม่รู้กี่หน
ดื้อและรั้นวิ่งวุ่นวกวน…แสนสับสนรู้สึกจนใจ
แต่พระองค์ไม่ทรงทอดทิ้ง…ไม่เคยนิ่งดูดายรู้ไหม
กี่ร้อนหนาวฝนพราวฟ้าอำไพ…พระเคียงใกล้ติดตามดูแล”
จะ เป็นลูกแกะตัวที่เท่าไหร่ที่แสนดื้อรั้นเอาแต่ใจ ไม่เคยอยู่ในคอกในฝูงของตนเอง เมื่อชีวิตในฝูงแกะที่แสนจะราบเรียบจำเจ แกะน้อยจอมซนก็ดื้อรั้นดันทุรังจะออกนอกกรอบ ออกไปเผชิญกับความตื่นเต้นเร้าใจในโลกกว้าง ท้าทายกับฝูงหมาป่า จ้องตาเขม็งจะกินเลือดกินเนื้อ คิดว่าตนเองเก่ง เอาชนะทุกสิ่งได้ด้วยตนเอง
เมื่อหมาป่าผู้หิวโหยเดินมุ่งหน้าตาลุกวาวเข้ามาหา จะทำฉันใดได้เมื่อเพิ่งรู้ตัวว่าไม่มีทางสู้ พลันอ้อมกอดอันแข็งแกร่งก็โอบแกะน้อยเข้ามา กอดแนบไว้กับอกอุ่นกว้างใหญ่ เสียงอันทรงอำนาจขับไล่เหล่าฝูงหมาป่าแตกกระจายไป ใครเล่าจะยิ่งใหญ่ทรงพลังเท่าผู้เลี้ยงที่แสนดีนั้นไม่มี แต่กระนั้น…แกะน้อยก็ยังคงหลงระเริงซุกซนไม่ว่างเว้น กี่ครั้งต่อ ครั้งที่ท่านจะต้องออกตามหา แต่แกะน้อยก็มั่นใจเสมอว่า จะไม่มีสักครั้งในยามประสบภยันตราย แล้วจะถูกทอดทิ้งให้เดียวดายท่ามกลางภยันตรายนั้น แกะน้อยมั่นใจเสมอว่า..มืออุ่นๆคู่นั้นจะยื่นมาถึงทุกครั้ง และทันเวลาทุกทีไป
